“Hidup itu sederhana, sing ruwet yo pikirane dewe.”
Rolasan sore iki tak bukak karo guyonan enteng: jaman saiki kok rasane tambah ruwet, yo ra? Ndelok berita isine gegeran politik, ning dalan macet, neng grup WhatsApp wong-wong rebutan dalil, sedulur dewe ngrasani harga sembako munggah. Lha iki piye, arep urip tentrem kok malah koyo dodolan gethuk: njero manis, njaba medeni.
Kok Kayane Wong Saiki Rada Panasan?
Dadi wong Jawa ki mestine nglegowo, adem ayem, ojo gampang nesu. Tapi saiki kok gampang nyulut ya? Selingan HP ndadak nggo bahan tukaran, update status dikit, jebul entuk serangan balasan. Wong salah tulis dikoreksi, malah dijuluki sok pinter. Iki piye? Yen jaman biyen, wong tuwo nyemeleh, “Sing sabar, Nak, urip kui sawang-sinawang.” Saiki malah: “Yok gae konten, viralno!”
Akeh wong saiki seneng golek menang dhewe. Seneng debat tapi ora gelem ngrungokke. Koyok urip iki lomba, kabeh kudu menang. Padahal sing menang urip ki yo sing iso legowo.
Guyub Rukun Saiki Mung Slogan?
Ngomongke tetangga, jaman biyen yen mangan enak mesti mbagekke. Saiki? Mbok disawang instagram, posting mangan steak, caption-e: “Niki rejeki, Gusti mboten sare.” Tetanggane mung mesem kecut, krungu anak-anake sambat: “Mak, aku pengen steak, Mak!”
Jaman biyen, yen hajatan iku guyub. Nasi teri dibagi bareng-bareng, sing nggoreng tempe yo dodolan es. Saiki? Mbayar katering, terus “Oh nggih, monggo rawuh.” Ora usah rewang-rewang, malah repot dikit langsung order via ojol.
Neng kampung, kumpulan RT saiki malah isine sambatan. “Pak RT, jalan rusak!” “Pak RT, sampah numpuk!” Tapi yen Pak RT ngajak kerja bakti? Sepi, dalane suwe-suwe tetep bolong, ngarepne pemerintah turun tangan, lali yen gotong-royong iku kunci utama.
Jebakan Standar Sosial
Urip saiki kok rasane kudu nuruti standar sing diciptake wong liya. Bocah cilik kudu ranking siji, remaja kudu bisa bahasa Inggris, nikah kudu mewah, yen umur 30an durung duwe omah, dianggep ora sukses. Wong tuwo setengah dipaksa tetep aktif: “Ayo Pak, Mak, belajar TikTok, ben tetep gaul!”
Pernikahan saiki ora mung soal jodoh, tapi lomba gengsi. “Wedding-nya di hotel bintang lima? Pasti bahagia!” Lha trus, sing mantenan prasmanan ing balai desa rak bisa bahagia ta? Wong nikah kok malah repot mikir pendapat netijen?
Ojo Kakean Pikiran, Ojo Lali Ngguyu
Jare simbah, “Urip kui mung mampir ngombe.” Mosok mampir kok malah sambat terus? Sing penting kuwi mikir secukupnya, nyenengke awake dhewe tanpa ngrugikake wong liya.
Ayo, sesuk yen ketemu konco lawas, ojo mung rasan-rasan sopo sing wis sukses lan sopo sing isih jomblo. Mending ngomongke carane urip ben ora gampang sumpek. Yuk, ngopi maneh, ngobrol santai, golek guyonan anyar. Sing penting, tetep eling: urip kuwi ora kudu menang, sing penting tentrem lan seneng.
Mungkin sing paling penting yaiku mikir secukupnya. Aja nganti kebanjiran ekspektasi, nanging tetep ing jalur sing bener lan nyenengke. Kaya simbah nuturi, “Urip kuwi mung mampir ngombe.” Mangkono ya, urip iki ora suwe, dadi ayo nikmati apa sing wis ana, ngguyu, lan golek kebahagiaan sing sederhana. Rejeki bisa dicari, nanging bahagia kudu dicawis dhewe. Golek sing tenang, sing tentrem, lan sing bener-bener nyenengke awak dhewe tanpa kudu merasani apa sing ora perlu.
